Dawne teorie psychologiczne łączyły śmiech z upustem agresji i wrogości. Żarty i anegdoty uważane były za sposób wyrażania niedopuszczalnych idei (czasami podświadomych) i wyładowywania aspołecznych popędów. Zostawiając na boku interpretację psychologiczną, należy stwierdzić, iż humor i śmiech są zjawiskami wartościowymi pod względem społecznym, gdyż pomagają ludziom odprężyć się i otworzyć na nowe sytuacje.
Według większości naukowców, humor polega na elemencie zaskoczenia, kiedy ma miejsce coś innego, niż oczekujemy. Początkowo nas to niepokoi, lecz kiedy tylko zorientujemy się, że nic nam nie zagraża, nasze zdziwienie znajduje ujście w śmiechu. Może go wywołać nieoczekiwane słowo, zakończenie historii lub gest. Przedmiotem żartów są zazwyczaj znane sytuacje, konwencjonalne zachowania i typowe poglądy. Śmieszne jest natomiast spojrzenie na nie w niezwykły sposób, odmienny od powszechnego sposobu myślenia. Śmiech towarzyszy nam od wczesnego dzieciństwa. Już niemowlęta chichoczą i piszczą z radości bawiąc się z rodzicami. Humor ma też charakter uniwersalny, czego dowodzi na przykład popularność filmów Charliego Chaplina.
Dlaczego to, co odstaje od schematów, tak bardzo nas śmieszy, nie zostało jeszcze do końca wyjaśnione przez psychologów. Nawet znanemu komikowi W.C. Fieldsowi nie udało się to, choć próbował określić ten fenomen następująco: "Najzabawniejsze w komedii jest to, iż nigdy nie wiadomo, dlaczego ludzie się śmieją. Wiem, co ich śmieszy, ale odpowiedź na pytanie *dlaczego?* przypomina próbę wyciągnięcia węgorza gołymi rękami z wanny pełnej wody".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz